Мелани и јас се соочуваме со влијанието на дебелината речиси во сите аспекти во секојдневниот живот. Едноставните работи, како купување стол или кревет, може да ни предизвикаат главоболка. Можеме да се обидеме да најдеме мебел направен да ја издржи потребната тежина, но ова значително го ограничува изборот (особено затоа што имаме барем минимални барања за убав дизајн). Или го купуваме она што навистина ни се допаѓа и живееме со ризикот да се скрши.

Планирањето на заедничко излегување може да биде подеднакво тешко. Започнуваме со избирање локација која покрај вообичаените критериуми, како квалитет и атмосфера, треба да обезбеди и соодветно седење, со столчиња што се големи, стабилни и идеално без потпирачи за рацете. Исто така, влезот треба да биде пристапен, без премногу скали и блиску до паркингот.

Генерално, транспортот претставува уште еден проблем со кој се соочуваме. Мелани има статус на лице со попреченост поради нејзината ограничена подвижност, но тоа не е доволно за пристап до одредени паркинг-места наменети токму за лицата со попреченост. Јавниот превоз е посоодветен избор за мене, но не и за Мелани. Железничката станица во градот во којшто живееме нема ниту лифт ниту ескалатори, а сериозна пречка за неа претставуваат 40-те скалила до платформата. Одењето на одмор е уште поголем предизвик, особено ако вклучува летање со авион. Потребно е предвремено планирање на одморот за да не се претвори во катастрофа.

Дури и одењето на лекар е изненадувачки тешко. Никогаш не знаеме дали мебелот во чекалницата или просторијата за преглед ќе биде соодветен или дали медицинската опрема е дизајнирана да може да се користи кај човек чија големина и тежина не се „стандардни“. Манжетните што се користат за мерење крвен притисок може да не се доволно долги, а стоматолошките столчиња, системите за компјутерска томографија (CT) и магнетна резонанца (MRI) се генерално ограничени во однос на тежината што можат да ја издржат. Затоа, треба однапред да се информираме за сето ова со вработените во ординацијата или во спротивно ризикуваме да нè вратат дома без воопшто да нè прегледаат.

На почетокот на нашата врска не обрнував доволно внимание на сите овие пречки. Ги преценив физичките способности на Мелани и очекував премногу од неа. Ова понекогаш нè доведуваше во ситуации кои на ни еден од нас не му се допаѓаа.

Оттогаш научив што можам да барам од неа и се трудам да ги земам предвид нејзините можности што и да правиме. Сега Мелани е посамоуверена и пробува работи што не ги направила долго време, како на пример да се согласи да летаме заедно во економска класа.

Вака јас живеам со дебелината, и со сигурност јас го имам полесниот дел од нас двајца. Во меѓувреме, четвртина од населението се соочува со потешката страна од живеењето со оваа сложена хронична болест, а бројките растат со застрашувачка брзина.

Земајќи го предвид секој што е пријател, роднина, клиент или соработник на некој што живее со дебелина, може да биде тешко да се издвои човек што не е засегнат од оваа болест, кој не „живее со дебелината“ на некој начин, некој како мене. Па, зошто некој од нас треба да го прифати неуспехот на општеството да се справи со овие предизвици?

Оваа кратка приказна допира до сите вас кои се соочувате со слични ситуации или познавате некој што живее со дебелина. Ве молиме не молчете. Не прифаќајте ги работите такви какви што се. Обидете се да го промените светот и да го направите подобро место, малку по малку, човек по човек.